Abel Tasman Track
Mood:  on fire
Topic: 4) Reisverslag
De Nederlandse ontdekkingsreiziger, Abel Tasman, werd gevraagd het zuidelijke continent (het huidige Australie) te zoeken. Hij kwam eerst aan op Tasmanie (het kleine eiland onder Australie) en noemde het Van Diemensland, naar de toenmalige gouverneur van de Oost-Indische Compagnie. In zijn verdere zoektocht naar het zuidelijke continent, slaagde hij erin het volledige Australie te missen en botste hij op de noordwestkust van het Nieuw-Zeelandse zuideiland. 4 van zijn bemanningsleden stierven voor de kust van het huidige Abel Tasman National Park toen een waka (Maori oorlogsboot) tegen hun sloep knalde. Den Abel besloot dan maar dat dit Maorivolkje hem te bar was en heeft daardoor nooit een voet aan wal gezet.

Hij had dat beter wel gedaan ! Weeral een nationaal park om u tegen te zeggen, dus zijn we er ineens maar 2 dagen gebleven om er een trektocht te doen. Met een watertaxi werden we tot aan Tonga Bay gebracht. Van daaruit leidde een 5 uur durende wandeltocht tot aan de camping in Anchorage. De track liep voornamelijk langs de kust. De route hing af van het watergetij. Wij arriveerden bij Torrentbay wanneer het laagtij was, dus zouden we "vlot" een oversteek kunnen maken over de drooggelopen baai, i.p.v. helemaal rond de baai te moeten gaan. Als het wat donker begint te worden gaat dat echter al wat minder makkelijk. De richting werd aangegeven door paaltjes in het zand, wat dus altijd even zoeken was voor het volgende paaltje. Soit...met wat zoekwerk en natte voeten (want zo droog was het nu ook weer niet) zijn we tot aan de campingground op Anchorage geraakt.

Nachtje geslapen in de tent. Volgende dag wederom een tocht van 4 uur tot aan het eindpunt van de track. Deze keer hebben we snel doorgestapt zodat we die dag nog konden inpakken en vertrekken naar Kaikoura.

Bye Bye Noordeiland !
Mood:  not sure
Topic: 4) Reisverslag
Auckland dus, de volgende stop. Auckland is de grootste stad van Nieuw-Zeeland en het verschil met Wellington is toch wel opvallend. Waar Wellington als hoofdstad toch nog klein en gezellig aandoet, neigt Auckland meer naar het bombastische toe. Skyscrapers, hoge gebouwen en als "hoogtepunt" de Sky Tower, een spitse toren van 328 m hoogte (het hoogste gebouw in het zuidelijk halfrond). Auckland heeft ons niet kunnen bekoren (buiten het Auckland Museum...top...en gratis!), de tweede dag hebben we dan ook uitsluitend gebruikt om onze vliegtickets te regelen (waarover later meer...).

Dan richting Coromandel, een regio die bekend staat om zijn goed weer en mooie stranden. Het was een eindje rijden en toen het donker werd, besloten we te overnachten in een "stone cottage" in het midden van een bos. Daar aangekomen bleek dat de keet al een tijdje dicht was. Het werd ondertussen al een tijdje door iemand anders gehuurd die niets met het hele backpackengedoe te maken wou hebben. Toch was die mens zo vriendelijk om ons binnen te laten en we kregen een gans privehuisje incl. badkamer, keuken, verschillende slaapkamers, zitkamer met open haard en piano,... Voor $10 voelden we ons even de koning te rijk. Alles was wel een beetje vervallen, maar dat zagen we wel door de vingers ;o)

De volgende ochtend echter wachtte ons een verrassing. Door de hevige regenval van die nacht, was het enige pad dat naar de cottage leidde overstroomd..."You could be stuck here for a while", zei hij met een lach. Wij lachtten niet mee. De dag dan maar gevuld met foto's te trekken van de schapen, appels plukken in de bomen, onze muzikale talenten (of het gebrek daaraan?)te ontdekken op de piano en eindelijk dat boek eens uit te lezen.

Tegen de avond leek het bruggetje al wat minder op een rivier en durfde Hannibal de oversteek te wagen. We kwamen dan ook maar pas in de donker aan in Cathedral Cove. Een uitzonderlijke rotsformatie aan de kust waar we dan ook spijtig genoeg niet veel van gezien hebben.

Volgende dag nog snel langs Hot Water Beach. Door een put te graven in het zand, kom je aan warmwaterbronnen die daaronder gelegen zijn, dit moesten we natuurlijk even uitproberen.

Dit was meteen ook ons laatste wapenfeit op het noordeiland. Na 1,5 maand werken en reizen in het noorden stonden we te popelen om zo snel mogelijk naar het zuiden te vertrekken, waarvan verteld wordt dat het zo mogelijk nog mooier is. In rechte lijn dus terug naar Wellington, maar onderweg hebben we toch nog tijd vrijgemaakt voor oude bekenden: Lars en Cathy, met wie we de eerste weken in Australie hebben doorgebracht. Spijtig genoeg was het maar voor een daggetje, maar het deed toch deugd om mekaar na enkele maanden terug te zien en sterke verhalen uit te wisselen.

Momenteel zijn we in Wellington, waar we in het Te Papa National Museum de "Lord of the Rings exhibition" nog hebben meegepikt. Hadden we al gezegd dat we fans waren ??? Originele kostuums, wapens, schetsen, inside information, steden in miniatuur, levensgrote cave trolls, uruk-hai en zelfs Sauron!

Maar om dus op die vliegtickets terug te komen. Na de zovele verhalen van andere backpackers, en nu we hier toch zijn, breien we nog een extraatje aan onze reis. Ons plan gaat als volgt:

* Van nu tot 27 mei: Nieuw-Zeelands zuideiland
* Van 27 mei tot 6 juni: Fiji
* Van 6 juni tot 9 juni: Sydney
* Van 9 juni tot 20 juli: Zuid-Oost Azie (een retourtje Maleisie, Thailand, Laos, Vietnam, Cambodja)
* 20 juli: Terug naar huis !!!

Het zonnige Noorden
Mood:  a-ok
Topic: 4) Reisverslag
Genoeg Hobbits, Orks, Nazgul of andere gespuisen...tijd terug voor wat Hardcore travelling. Van Matamata naar het bombastische Auckland in een 3-tal uur, snel overnachten en dan weer een 4-tal uur met de auto richting het uiterste Noorden van het noordeiland. Eindhalte was Paihia aan de "Bay of Islands".

Het Noorden geniet door zijn noordelijke ligging van een iets gunstiger klimaat dan de rest van het Noordeiland. Nu Brenda en Davy ook aan hun laatste dagen bezig waren om met ons mee te trekken, vonden we het dan ook mooi om in het zonnetje af te sluiten.

Paihia is een levendig strandstadje met vele watersportmogelijkheden en een zeer mooi uitzicht op de verschillende eilandjes in het water (vandaar de "Bay of Islands"). Natuurlijk een perfecte plaats om nog eens het water in te duiken.
Nu we zo ver noordelijk geraakt waren, konden we het als echte trekkers natuurlijk niet laten om meteen door te zetten en nog een 3-tal uurtjes verder te rijden tot het alleruiterste noordelijke puntje van Nieuw-Zeeland : Cape Reinga. Dit was voor ons natuurlijk een psychologisch eindpunt van de Fellowship die in 2 weken tijd van Wellington in het zuiden, door weer en wind, zowel te land, ter zee als in de lucht en in voor- en tegenspoed tot aan het noorden is geraakt...mission accomplished!

In ware 4x4stijl reden we terug naar Paihia via 90 mile Beach. Een langgerekte strandstrook van eerder 90 "kilometer" i.p.v. 90 "mijl", waarop onzen Hannibal zich nog eens kon uitleven. Rijden op het strand met de ondergaande zon in de horizon is toch weer eens even iets anders...beseffen dat je niet op tijd van het strand afgeraakt voor het volledig pikdonker wordt is dan weer nog iets anders. Gelukkig geraakten we met vakkundige stuurmanskunst (ahum...), een betrouwbare auto en de richting van de enige achtergebleven vissers, weer thuis.

De Fellowship heeft zijn doel behaald. Net zoals in de film is de tijd aangebroken om weer elk zijn eigen weg te gaan. Voor Davy en Brenda is dit terug Belgie geworden (na een lange vlucht Auckland-Wellington-Sydney-Londen-Brussel). Voor ons is het Auckland geworden, vanwaar we terug met zn tweetjes verdergaan.

Davy en Brenda, bedankt voor de fijne reis en tot binnenkort...Sweet Ass !!!

Randy en Marjolijn

Foto's:

Op bezoek bij de hobbits
Mood:  happy
Topic: 4) Reisverslag
Als we in onze Fellowship 1 echt grote Lord of the Ringsfan hebben, dan is het ons Marjolijn wel! Dit bewees ze om na een gezamenlijke queeste door Rivendell en Mordor, in de gietende regen Hobbiton te bezoeken (="The Shire/De Gouw"). Het groene, gezellige dorpje waar de Hobbits feestten, dansten en lachten en waar het grote avontuur allemaal begon.

Peter Jackson (De regisseur van de LOTR films) was in het zoeken naar locaties voor zijn verfilming van de Tolkien boeken een echte freak. Zo moest en zou hij een plaats vinden met groene, glooiende heuvels, een speciale, mooie, grote boom met een ronde vorm aan een riviertje, net zoals Tolkien het zou willen. Hij kwam aan in Matamata bij de boederij van de Alexander broers die enorm veel land en schapen bezaten. Een medewerker van New Line Cinema's kwam aankloppen bij de broers of ze al gehoord hadden over het boek? "Lord of the Who's?", luidde het antwoord met de mededling dat ze gerust wat mochten rondkijken, maar dat ze hen even met rust moesten laten, want de rugby was op tv...

Nu bezitten de broers naast de grote boederij (en enorm veel geld) ook nog het enige deel van een originele Lord of the Rings-set dat nog niet is afgebroken. Op het domein staan nog 17 originele Hobbithuisjes, waaronder "Bag End", het Hobbithuisje van Bilbo en Frodo. De originele versiering is weliswaar vervangen door een witte verf en het meubilair is ook weggehaald. "The Party Tree", de boom waar het grote feest ter ere van Bilbo plaatsvond, is ook nog duidelijk te herkennen. De verhalen, anekdotes en landschap brengen je verder terug naar die eerste film.

Rotorua : Maori's en vulkanen
Mood:  special
Topic: 4) Reisverslag
Het waren nog enkele rustige luilekkere dagen aan het mooie Taupomeer, vanwaar we een 100-tal kilometer verder naar het Noorden trokken richting Rotorua. Het volledige gebied in het centrum van het Noordeiland staat bekend om zijn vulkanische verschijnselen. Het stadje Rotorua is het centrum van dit gebeuren...

In Orakei Korako (oftewel "The Hidden Valley") konden we deze verschijnselen van dichtbij bewonderen: een geiser (die spijtig genoeg niet zo spectaculair was als men beweerde), "mudpools", grotten, warmwaterbronnen,... Het was net of we in een andere wereld stapten, zo surreel deed dit hele gebeuren aan.

In Rotorua zelf besloten we ook eens een snuifje cultuur op te doen in Te Puia, een Maori-openluchtmuseum in vulkanisch gebied. De Maori is de oorspronkelijke bevolkingsgroep van Nieuw-Zeeland. Dit volk is er als enige ter wereld in geslaagd om als inheems volk zo veel invloed achter te laten bij hun bezetters tot op de dag van vandaag. In tegenstelling tot o.a. de Indianen in Noord-Amerika en de Aboriginals in Australie (die genadeloos afgeslacht en onderdrukt werden, nu enkel maar recht hebben op enkele onwaardige stukken land en als volk niet gerespecteerd worden en opzijgeschoven worden) hebben de Maori's door hun vechtlust, cultuur en onderhandelingstechniek hun stempel wel kunnen doordrukken op de Nieuw-Zeelandse samenleving. Een zeer groot deel van de bevolking in NZ is Maori en is daar ook trots op. Steden en dorpen hebben Maorinamen, straatnamen, musea, "Het" Nationale museum noemt "Te Papa", "Maori" is een officieel vak op school,... Maori's overal !

Daar kregen we dus een rondleidingeske door de "Arts & Craftsschool" waar Maori's zich 3 jaar lang kunnen scholen in het weven, houtbewerken,... Achteraf keken we naar een wondermooi Maoriconcert, met als de hoogtepunt de "Haka" (oorlogsdans) een dans die de mannen deden voor de strijd om zichzelf op te peppen en om de tegenstander te imponeren. Een dans die het Nationale rugbyteam nog steeds hanteert (en met succes, want ze zijn wederom wereldkampioen!) voor de wedstrijd en enkele jaren geleden nog in de whiskyreclame (Jack Daniels ??? weet iemand het nog?).

Ik spring uit een vliegmasjien...alleen maar om Taupo te zien
Mood:  incredulous
Topic: 4) Reisverslag
Na de Tongariro Crossing reden we naar Taupo, de plaats waar iedere backpacker welmoet passeren. Taupo staat bekend voor de vele sport- en recreatiemogelijkheden die zich op het meer (Lake Taupo) bevinden: vissen, kajakken, waterskien,... bungeejumpen en skydiven.

Met een bang hartje boekten Davy en Randy meteen de skydive zodra we in Taupo aankwamen. Om 7 uur 's morgens de volgende dag onder een stralende zon werden we opgepikt door een medewerker van de TTS (Taupo Tandem Skydiving). We kregen een pak en vliegeniersmutske aangemeten en na een kort introductiefilmpje kregen we onze instructor toegewezen met wie we de lucht in gingen vliegen.

Het vliegtuig vloog tot op een hoogte van bijna 4000 meter en dan was het zover...en vrije val van ongeveer 40 seconden...ZALIG !!! Gevolgd door het openen van de parachute en een zweefvluchtje van enkele minuten.

Marjolijn besloot een paar uurtjes later een weliswaar iets minder avontuurlijk, maar toch leuk paardrijritje aan te gaan. Een rit van 2 uur lang langs de bossen van Taupo en de "Craters of the Moon", het plaatselijke vulkanisch gebied.

De rest van de dag besloten we om het rustig aan te doen en eindelijk eens te genieten van de zon tijdens een barbecue'ke.

Tongariro Crossing: "The Mordor experience"
Mood:  energetic
Topic: 4) Reisverslag
De Lord of the Rings queeste leidde ons van het sprookjesachtige Rivendell naar het helse Mordor. Deze filmscenes werden gedraaid in het Tongariro National Park in het centrum van het Noordeiland. Dit Nationaal Park wordt gedomineerd door 3 vulkanen die als machtige torens boven het landschap (en de wolken) uitsteken (Mount Tongariro,Mount Ngauruhue en Mount Ruapehu). Mount Ngauruhue deed tevens dienst als Mount Doom, DE berg waar Frodo DE ring in diende te vernietigen.

We waagden ons aan de Tongariro Crossing, een 7,5 uur durende helse tocht langs Mt Tongariro en Mt Ngauruhue. Wegens het strakke tijdschema konden we het ons niet veroorloven om te wachten op goed weer en gingen we hem gewoon trotseren (zelfs al wisten we dat het weer wel eens slecht kon zijn). De eerste etappe leidde ons tot aan de voet van de eerste beklimming. Dit was een vlak stuk met mooie watervalletjes, groen-bruine vegetatie en enorm veel lavablokken en vulkaanresten. De eerste beklimming leidde ons in enkele 100en meter meteen tot op 1700 meter. Dit steile stuk was meteen ook de fysiek zwaarste, waar vooral Marjolijn haar hoogtevrees heeft moeten bestrijden. Eenmaal bovengekomen reste ons een vlak dor stuk om te recupereren om meteen aan de tweede klim te beginnen tot op een 2200 meter. Dit stuk was minder steil, maar de hoogte zorgde voor barre weersomstandigheden: een pad enkel omgeven door mist, miezerige regen en een ontzettende kou. Het weer stak dus ook een beetje toe om ons volledig in het helse Mordor te voelen.

Bovenop de top konden we verschillende kratermeertjes, lavaresten en rookpluimen zien, de zwavelgeur was te ruiken. Spijtig genoeg hebben we door de mist veel dingen ge"mist".

Na de top volgde een geleidelijke daling die ons hoe langer hoe meer uit de kou en de mist leidde. Een prachtig uitzicht op Lake Rotoira, warmwaterbronnen, een finish door een bos met watervallen, maar vooral de terugkomende zon was onze beloning voor deze tocht.

Exploring Wellington
Mood:  hug me
Now Playing: auto's in de straten van Wellington en toetsenbordgetokkel van het internetcafe
Topic: 4) Reisverslag
Eindelijk...de Fellowship is compleet ! Nog even leek de strenge Nieuw-Zeelandse douane roet in het eten te brengen door Brenda op de luchthaven tegen te houden voor een willekeurige check. Terwijl wij naar de luchthaven reden kregen we dan ook telefoon of het wel echt waar was dat we onze vrienden gingen ophalen van de luchthaven en het niet om gevaarlijke terroristen ging...niet dus!

De eerste nacht boekten we Davy en Brenda in in het YHA-hostel om te bekomen van de lange vlucht. Na nog eens goed bijgepraat te hebben over ons Belgenlandje, konden we er meteen goed invliegen. Dag 1 gebruikten we meteen om de stad Wellington te verkennen: Courtenay Place met al zijn bars, de winkelstraten van Lambton Quay, met de kabeltram naar de Botanic Gardens die zich op een heuvel boven de stad bevinden, de Beehive (oftewel het parlement). De tweede dag gebruikten we voor de Red Rocks Coastal Walk, een prachtige wandeling langs de kust van Wellington langs een pad tussen de zee en de bergen. Op het einde van de track kwamen we aan een punt waar we zo tussen de zeehonden konden lopen. Aan de rotsen lagen ze te zwemmen, te rusten, te spelen,...echt een mooi zicht.

Nu de Fellowship ook volledig in de mood begint te komen door voor een tent te opteren i.p.v. het YHA-hostel kan het avontuur echt beginnen. Op dag 3 zijn we dan ook als echte Lord of the Rings fanaten het wondermooie Kaitoke Regional Park ingetrokken. Dit park een 30-tal km ten Noorden van Wellington is niet zo bekend bij het grote publiek. Toch konden we de plaats die dienst deed als setting voor Rivendell (de magische elfenstad waar in LOTR I, Frodo verzorgd werd en the Fellowship ging vergaderen over de toekomst van de ring) niet overslaan. Via de swingbridge, een...tja...slingerbrug...maakten we een middagwandeling door het regionale park. De foto's zeggen waarschijnlijk wel genoeg ! Op het einde van de wandeling kwamen we dan aan in Rivendell, waar we ons probeerden in te beelden hoe het er tijdens het filmen aan toe gegaan moet zijn. Natuurlijk konden we niet vertrekken zonder een authentieke Rivendell-steen mee te nemen.

De planning voor de volgende dagen is meteen ook al gemaakt. Zo gaan we trekken door "Mordor", vliegen boven Taupo, stinken in Rotorua, dansen in "The Shire/De Gouw", sightseeen in Auckland en genieten van het Noorden...wat dit allemaal inhoudt, zullen jullie dan wel te weten komen.

New Zealand here we come !

C U Soon

Randy, Marjolijn, Davy en Brenda

Foto's:

Dolle Koeien
Mood:  down
Topic: 4) Reisverslag
Na 3 weken hard labeur was het eindelijk nog eens tijd om te reizen en te genieten. Spijtig genoeg hadden de 3 werkweken zijn sporen achter gelaten en waren we ons reisritme een beetje kwijt.

Vanuit Hastings vertrokken we met de Ierse Mary en de Slovaakse Katarina naar het westen van het Noordeiland. Hannibal kon hierbij zijn geliefde territorium doorkruisen, om Mount Egmont (Mount Taranaki is de Maorinaam voor de berg) te veroveren. We verbleven enkele nachtjes in Hawera voor een typische Nieuw-Zeelandse farmstay: een verblijf op een boerderij. De eigenaars van de boerderij waren Zwitsers die al 27 jaar in Nieuw-Zeeland woonden en die maar liefst 700 koeien hadden...daar sliepen wij dus middenin. Het was een zeer relax verblijf vermits wij de enige waren die daar verbleven. De farmer was ook nog zo vriendelijk om ons een korte rondleiding te geven, zodat we nu weten welke lieve kalfjes er nu voor melk en welke er voor "beef" zijn.

Vanuit Hawera maakten we een korte dagtrip naar Mount Egmont zelf, vanwaar we een wandeling hebben gemaakt door het Nationaal Park, en naar New Plymouth (de grootste stad van de regio). New Plymouth zelf hebben we niet zo goed kunnen bezichtigen, omdat we wederom batterijproblemen gehad hebben. Gelukkig zijn we nu...ahum...doorwinterde backpackers, zodat het probleem vrij snel opgelost was en we terug verder kunnen trekken.

Vrijdag zijn we met Mary en Katarina naar Wellington getrokken. Vanavond zien we (eindelijk) Brenda en Davy, die vanuit Belgie zullen aankomen. De "Fellowship" is dan compleet om eindelijk een beetje van Nieuw-Zeeland te verkennen ! (en eindelijk eens wat meer foto's door te kunnen sturen, waarvoor onze nederige excuses...)

Grtz

Randy&Lynn

Appels, Ajuinen en Pizza's
Mood:  chatty
Topic: 4) Reisverslag
Op populair verzoek dan eindelijk het vervolg van onze werkweken in Hastings. Nog 2 weken die zowel mentaal en fysiek enorm zwaar zijn geweest.

Na een eerste week zowat vanalles te hebben gedaan, besloten we week 2 in het ajuinenpakhuis verder te zetten. Door het regenweer hadden we bij de toffere buitenjobkes minder zekerheid van werk en daarbij zouden we telkens met een contractor (tussenpersoon tussen ons en de werkgever) moeten werken. Dan maar gekozen voor een rechtstreeks contact met de werkgever en zekerheid van werk...nadeel was dan wel de job zelf! 5 uur 's morgens opstaan om dan elke dag 10 uur aan een stuk ajuinen aan de lopende band voorbij te zien gaan was geen lachertje. Na elke werkdag waren we dan ook volledig gebrainwashed.

Gelukkig hadden we nog gezelschap van enkele mensen van ons hostel. Matthieu, een goedlachse Fransman, die ons met een grappige stoot ons door de moeilijke momenten van de dag hielp. Frank, een stille Duitser, die achteraf het hostel verliet om even in te wonen bij een Samoaanse familie van het pakhuis(...wij vermoeden dat hier een geregeld huwelijk op het spel staat) en tenslotte Michael en Lois, 2 kiwi's.

Randy had dan tijdens de avond- en weekenduren/dagen ook nog zijn pizzadelivery rol te vervullen, zodat hij werkweek 2 afsloot met een grellige 80 werkuren.

Vermits Marjolijn's kas er nog iets gezonder uitzag dan die van Randy was de motivatie om ook tijdens de 3e en laatste werkweek de ajuinen in te duiken, zoek. Dan maar besloten om fun te maken en samen met Matthieu en Ginie (de Franse reispartner van Matthieu) appels te gaan plukken. Veel aangenamer natuurlijk om als een "appelmeisje" door te gaan i.p.v. een "ajuinensorteerder". Fysiek was het wel iets zwaarder dan de ajuinen, maar frisse buitenlucht en leuk gezelschap maakte dit meer dan goed.

Arme Randy heeft dan maar de laatste week bij de ajuinen verdergezet, maar doordat Marjolijn, Matthieu, Alex en Lois andere oorden opgezocht hadden, bleef hij en Frank alleen achter tussen alle kiwi's. We hoorden zo'n beetje bij dezelfde categorie als "toffe Achmed", de verplichte buitenlander op het werk.

Na de werkuren hadden we gelukkig de Travellers Lodge als thuisbasis, waar het elke keer weer een beetje thuiskomen was. We verbleven er in totaal 3 weken en op die korte tijd hadden we ons enorm goed geamuseerd met de medereizigers. Het was dan ook moeilijk om na 3 weken afscheid te nemen. Afscheid duurt hier echter niet lang, omdat we met Mary en Katarina onze volgende trip hebben aangevangen, Aimee en Natalie komen we nog tegen in Fiji en Matt en Ginie zullen we misschien op het Zuid-eiland nog tegenkomen.

I Heard it Through the Grapevine
Mood:  spacey
Topic: 4) Reisverslag
Na vijf dagen Wellington zitten we nu in Hastings, de place to be om te gaan fruitplukken in het oosten van het noordeiland. We hebben hier een gezellig werkershostel gevonden met de meest internationale bezetting die we tot hiertoe hebben gehad. Randy zit op de kamer met een Ierse, een Slovaakse en een Canadees; Marjolijn met twee Britse meisjes en een Koreaanse. Verder zijn er in het hostel nog Chilenen, Israeli's, een Nederlander, Duitsers, een Hongaar, Brazilianen, aussies en kiwis, een Thai, Fransen,...

We hadden al ervaring met het workershostel in Innisfail, maar hier gaat het er toch wel wat anders aan toe. Properder, gezellig buitenterrasje, supergoede sfeer. Wat betreft het werk zoeken wordt er wel wat meer initiatief verwacht, maar er is hier heel gemakkelijk werk te vinden. We hebben van de week dan ook zo een beetje overal gewerkt:
1. blueberries plukken: voor ocharme twee dollar per box moesten we tussen de struiken de kleine blueberries eruit plukken. Na 1 werkdag hebben we zo'n dertig dollar (+/- 15 euro) verdiend, niet voor herhaling vatbaar dus.
2. druiven plukken: dat was al wat beter. Op een vineyard werken is al heel wat gezelliger, vooral omdat we dan ook heel de tijd samen konden werken. Het verdiende meer, maar spijtig genoeg konden we daar niet zo veel uren kloppen.
3. ajuinen gesorteerd: Gedurende tien uur, tot bleitenstoe, komen er ongeveer 50 ajuinen per seconde aan de lopende band voorbij. Wij moeten dan de " slechte" ajuinen er uit halen, hoewel we nog steeds niet echt een idee hebben hoe die er dan wel uitzien. Met als gevolg dat we op automatische piloot staan en er om de twintig ajuinen er is eentje uitpikken.

Wat het werk wel grappig maakt zijn onze collega's. Op de blueberryfarm werden we omgeven door Samoanen en op de vineyards door Indiers en Afrikanen. Dit gegeven met het feit dat we voor 4 euro per uur werken (wat hier blijkbaar het normale loon is) geeft ons een beetje het gevoel dat we mee met de illegalenboot zijn aangekomen. Onze contractor is een Indier, altijd wel grappig wanneer hij met dat typische Indisch accent instructies roept. Raad eens wat het volgende wil zeggen?"Moef tha caa, moef tha caa!" (verplaats je auto alstublieft), "Toebai, toebai!" (gelieve in 2 rijen te werken, oftewel Two Bays).

Wegens het lage loon is Randy nog op zoek gegaan naar een extra jobke voor 's avonds. Dit ging vrij gemakkelijk (op 1 dag gefikst) als "pizza delivery man" bij Domino's Pizza, waar wij al drie maanden van vinden dat zij de lekkerste pizza hebben ooit. Na de uren op de farm wordt het Domino's uniform dus aangetrokken om in Hastings en omstreken pizza's te gaan leveren.

We zijn nog van plan hier een tweetal weken te blijven om dan met de auto verder te trekken, waar we ondertussen een beslissing voor hebben genomen. Na hevige discussies en vechtpartijen (Randy loopt nu met een ooglapje rond, Marjolijn mag zich een rolstoel aanschaffen,...) zijn we tot het volgende besluit gekomen:

3: RUSSEL, "Crowe" in NZ geboren en naar Oz geemigreerd.
2: BRUCE, kort maar krachtig
1: HANNIBAL, een machtige leider waar we veel gebieden mee kunnen veroveren...en gewoon ook een grappige naam!

Bedankt voor alle respons in ieder geval!

Tot binnenkort...

Randy and Lynn

Nieuw Zeeland: Van Zuid naar Noord
Mood:  vegas lucky
Now Playing: een Aziaat die al een uur aan het bellen is
Topic: 4) Reisverslag
En wat hebben jullie gedaan deze week? "Bwah, gewoon...vliegtuig genomen van Australie naar Nieuw-Zeeland, bus genomen van 4 uur, ferry genomen van het zuid-eiland naar het noord-eiland, bankrekening geopend en geld overgeschreven van Oz naar Nz, auto gekocht."

Dit dus in een notedop. We zijn aangekomen in Christchurch op het zuid-eiland van Nieuw-Zeeland. Toen we uit het vliegtuig uitstapten was hetgeen we al vreesden werkelijkheid...HET IS HIER KOUD! Allez ja, waarschijnlijk niet zo koud als in Belgie, maar toch...na 3 maanden Australie...Een andere aanpassing was de stad zelf. Na de hoge skyscrapers van Australie werden we verwelkomt in Christchurch door een marktpleintje (inclusief kerk) en kleine straten.

Omdat binnen een maandje Davy en Brenda ons gaan vervoegen in Wellington (noord-eiland) en we daarvoor nog even willen werken, hadden we in Christchurch de dag erna meteen de bus genomen naar Picton, op het noordelijke punt van het zuid-eiland. De 4-uur durende busrit, was adembenemd mooi. In onze Australieposten hebben we al dikwijls zulke uitdrukkingen gebruikt, maar om de schoonheid van de landschappen hier uit te drukken...niet normaal! Glooiende heuvels, reusachtige bergtoppen, klifkusten, schapen, weilanden overal!!!

Vanuit Picton namen we de volgende dag de ferry naar het noord-eiland waar we aankwamen in Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Wellington heeft met zijn 300.000 inwoners een gezellige sfeer als haven- en hoofdstad. Ons hostel, waar Marjolijn een dormroom heeft en Randy de wind trotseert in de tent, bevindt zich op de flank van Mount Victoria, waardoor we een mooi uitzicht hebben op de stad.

In Wellington bleven we niet bij de pakken zitten en regelden we meteen onze bankzaken en gingen we op autojacht, want denk maar niet dat we met die rugzakken van 17 en 22 kilo + 2 kleine rugzakken + 4 plastic zakken door gans Nieuw-Zeeland gaan sleuren! Dezelfde dag konden we een afspraak regelen met Mark, een Engelsman die na een jaar Australie en een poosje reizen in Nieuw-Zeeland zijn stationwagen (Subaru Omega 4x4, 1991, incl.tent) verkocht, omdat hij vast werk gevonden had. We waren de eerste die ernaar kwamen kijken en we waren meteen verkocht. Na een beetje onderhandelen hebben we hem kunnen kopen voor de belachelijke prijs van $850 (=460 Euro).

Nu zitten we dus met de auto...maar...3 maanden reizen heeft onze inspiratie een beetje aangetast om een naam te geven. Daarom willen we een beetje hulp van het thuisfront...weet er iemand een goede naam voor ons auto'ke? Graag reacties op het gastenboek met een verklaring waarom we deze naam moeten nemen. De enige voorwaarde is: na Betty in Australie zoeken we voor deze auto een mannennaam!

Australie: een terugblik
Mood:  suave
Topic: 4) Reisverslag
3 maanden backpacken in Australie:

* In totaal hebben we 8100 km afgelegd met de auto, 4,5 uur met het vliegtuig en ongeveer 50 uur op een boot. Als iemand zich geroepen voelt een equivalente trip uit te dokteren in Europa...ga uw gang!

* Onze namen zijn duidelijk niet gemaakt voor engelstalige landen: Marjolijn's naam wordt op allerlei wijzes uitgesproken (behalve de goede), waardoor ze zich gemakkelijkerwijze als Lynn uitgeeft. Randy mag in Belgie dan wel een toffe naam zijn, in het engels betekent dit spijtig genoeg hetzelfde als "horny". Stel je maar eens voor dat je een Hongaar op het werk hebt die Geil noemt...leuk hoor!

* Hoe hard we ook ons best doen, op 1 of andere manier zien Australiers aan ons dat we "backpackers" zijn. Komen we in Melbourne in een hotel aan om de prijs te vragen in ons beste engels (dat in principe niet zo slecht is) en in gewone kleren..."Ah, you're backpackers right?, you'll find a place just around the corner..." Op de bus van Phillip Island begon een local ons aan te spreken met..."Are you what they call backpackers?", met een toon alsof wij een of ander speciaal ras zijn.

* Een gemeenschappelijke hobby van ons beiden is ETEN! Elk uur van de dag denken we aan eten, verlekkeren we mekaar met:"mmm...een goei pak friet, dat zou smaken", waarop de ander zijn favoriete snack opsomt en we een gesprek beginnen dat enkel maar eindigt op het punt dat we beseffen...dat we het ons toch niet kunnen veroorloven.

* Het merendeel van de andere reizigers zijn:
1)Aziatisch
2)Engels, Iers, Welsh, Schots
3)Duits
4)Nederlands
5)Zweeds

Op de drie maanden tijd hebben we 4 andere Belgen tegengekomen (niet veel!). Dat maakt ons natuurlijk een beetje exotisch, hehe. Velen denken door naar ons te luisteren om de een of andere reden dat we Zweeds zijn...het zou 'm aan de spreekklank liggen...

* De staat Queensland is onze favoriete staat: tropisch klimaat met temperaturen tot 40 graden en regenbuien om U tegen te zeggen, Fraser Island, Brisbane, Cairns, het werken op de farms...BEAUTIFUL!

* Australiers zijn verzot op sport. In elke grootstad kan je geen straat inslaan zonder een jogger of fietser tegen te komen of een groep te zien sporten in het park. Steden zijn dan ook perfect voorzien met parkjes, brede straten en pleinen,... De favoriete sporten zijn cricket en rugby. Nu het WK voetbal er aan komt, begint de soccermania er ook aan te komen.

* Australiers zijn enorm vriendelijk (naar het Amerikaanse toe). Soms moet je er nog maar uitzien alsof je iets aan het zoeken bent en iemand komt spontaan naar je toe om je te helpen. In Sydney was het al zo, maar hoe meer we naar het Noorden gingen, hoe vriendelijker de mensen werden.

* Belgie heeft een goede reputatie onder de Australiers. We staan bekend voor Kim Clijsters(zelfs de Australiers vinden Leyton Hewitt maar een zak), de chocola en het bier. Stella Artois is niet uit het straatbeeld weg te denken en wordt aanzien als een iets "gesofisticeerder" en duurder bier dan de normale Australische biertjes. Het Belgian Beer Cafe in Brisbane had een "bourgondische" sfeer met vooral rijkere mensen. Het beste Australische bier is: COOPERS !!!

Australia: The Best Of

En nu zitten we in...
Mood:  cool
Topic: 4) Reisverslag
NIEUW-ZEELAND !

Nu onze 3 maanden in Australie erop zitten, hebben we ineens maar een "Best Of" gemaakt, waar de foto's van Melbourne, Phillip Island en The Great Ocean Road mee inzitten...enjoy:

Australia: The Best Of

Klif kust
Mood:  incredulous
Now Playing: James Blunt - Goodbye my lover
Topic: 4) Reisverslag
Terug in Melbourne aangekomen verbleven we dan nog 1 nachtje, met tegenzin!, in hetzelfde hostel. De volgende ochtend gingen we onze gehuurde auto afhalen: een gloednieuwe, knalrode Toyota Corolla. Veel vlotter dan ons Betty, maar miste toch wat karakter. Samen met Paul verlieten we Melbourne richting de Great Ocean Road. Deze weg loopt over een afstand van +/- 320 km langs de zuidkust van Australie en heeft de meest indrukwekkende klifkusten die je je maar kunt voorstellen. De tocht duurde 2 dagen, waarbij we regelmatig stopten om te genieten en foto's te nemen van de uitzonderlijke kustformatie. De bekendste bezienswaardigheden waren de Twelve Apostels en de Bay of Islands. Op het einde van de Great Ocean Road reden we nog zo'n 150 km landinwaarts naar Grampians National Park. Een maand geleden was hier een hevige bosbrand geweest, waardoor er kilometers lang niets anders te zien was dan zwarte boomstammen en rotsen...desalniettemin indrukwekkend. De volledige trip duurde 4 dagen en is naast Fraser Island het hoogtepunt van Australie geweest. Wat enorm opviel tijdens onze rit was dat de staat Victoria compleet anders is dan de oostkust. Droger, weidser, minder toeristisch, ongerepter, kortom...misschien wel het "echte" Australie...Wij zijn alvast fan :o)

Van Melbourne naar Phillip Island
Mood:  chillin'
Now Playing: Geweren van 1 of andere shootinggame
Topic: 4) Reisverslag
Na een korte afwezigheid volgt dan eindelijk het verslag van de voorbije weken. De website bijhouden vergt nog altijd veel tijd en de mogelijkheden zijn niet altijd optimaal, maar hier zijn we weer !!!

Nadat we Betty hadden verkocht in Cairns, betekende dit ook dat we terug aangewezen waren op onze ruggen. En na 2 maanden lang (en 7100 kilometer verder) alles in de auto te hebben liggen, kwam dit wel zwaar aan. Vanuit Cairns zijn we dus terug naar het zuiden gevlogen, nl. Melbourne. Melbourne is de 2e grootste stad van Australie en de hoofdstad van de staat Victoria, waarmee we meteen onze 4e staat in Australie hebben aangedaan. Van alle steden die we hebben bezocht deed Melbourne het meest aan Europa denken: alternatiever, iets minder proper en een ouder uitziende architectuur. Tot onze grote spijt paste deze beschrijving ook bij ons hostel. Gelukkig verbleven we hier maar 2 nachten. Tijdens die 2 dagen hebben we gewandeld door het centrum, langs de gezellige nightmarket, langs de Yarra-rivier en Federation Square. Dit plein, met haar toch wel heel aparte architectuur, vormt het hart van Melbourne.

Vanuit Melbourne hebben we een trein- en busrit gemaakt naar het nabijgelegen Phillip Island, waar we na lange tijd nog eens gekampeerd hebben. De toeristische trekpleister van het eiland is de dagelijkse Penguin Parade. Elke avond rond 9 uur komen er honderden kleine pinguins vanuit de zee aan land om een slaapplaats te zoeken in de duinen. Natuurlijk hebben ze er een hele toeristische attractie van gemaakt door er tribunes en boardwalk rond te bouwen, dus dan zit iedereen zo'n uur naar de zee te staren tot de pinguins uit het water komen. Maar het blijft wel de moeite waard om die schattige pinguins zo bezig te zien.

Dag 2 besloten we om een fiets te huren om het eiland te gaan verkennen. We fietsten tot aan het strand van Rhyll, van waaruit er een mooie cycling track begon. Tijdens deze fietstocht passeerden we indrukwekkende uitzichten, wilde kangoeroes en raar gevlekte koeien.

Phillip Island is een mooi eiland en het was een verademing na de drukte van Melbourne (en ons hostel !). We wilden gerust nog wat langer blijven, maar we hadden de volgende dag afgesproken met Paul (De Nederlander die we in Cairns hebben leren kennen) om samen de Great Ocean Road te doen.

Sightseeing in Cairns
Mood:  lyrical
Now Playing: Goo Goo Dolls
Topic: 4) Reisverslag
Terwijl Randy de laatste twee weekskes doorbracht in Innisfail, besloot ik een beetje van de omgeving te genieten.

Cairns zelf heeft niet zo gek veel te bieden. Je kunt er wel een cinemake doen, eens gaan winkelen in de city mall of lekker zwemmen in "the lagoon", een gezellig plaatsje met live music en een mooi aangelegd zwembad (in de zee kun je hier spijtig genoeg beter niet zwemmen wegens gevaarlijke diersoorten)...dat ben ik dan natuurlijk ook allemaal gaan doen van zodra ik terugkwam van Innisfail, kwestie van optimaal te relaxen :)

De streek rond Cairns is wel enorm mooi. Een uurtje boven Cairns vind je het iets rijkere stadje Port Douglas, met een prachtig strand dat niet zonder reden 'Four Mile Beach' heet. Verder heb je nog Mossman, met vlak daarnaast Mossman Gorge, een rivier met kleine watervallekes en mooie rotsen errond. Daar heb ik met de Nederlandse Lonneke en de Duitse Annerose, die in hetzelfde hostel logeerden, een gezellig dagje gespendeerd.

Meer naar het binnenland toe vind je dan weer de befaamde Tablelands, met de mooiste uitzichten, bergen en watervalllen die je je maar kunt voorstellen. Vorige week ben ik daar een dagje gaan paardrijden, en dat was echt wel de moeite. Het was wel hard (vijf uur paardrijden en veel gallop zijn mijn spiertjes niet meer echt gewend), maar wel enorm leuk. De eigenares maakte het heel gezellig door ons zelfgemaakte koekjes en limonade te serveren, en haar man maakte het grappig door zijn diverse pogingen om lizards te vangen, overigens slechts een maal met succes. Aan het einde van de rit mochten de britse Claire en ik, mee de paarden richting de paddock drijven, echt een ervaring om nooit meer te vergeten!

De mooiste waterval die ik tot nu toe ooit heb gezien bevindt zich ook in de Tablelands: de Millaa Millaa Falls, waar ik tijdens een ander daguitstapje naartoe ben geweest met Annerose en Paul, een nederlander uit het hostel. Spijtig genoeg arriveerden we te laat om er nog te zwemmen maar zelfs dan was het de rit meer dan waard! Diezelfde dag zijn we ook terug richting Innisfail gereden, om daar een bezoekje te brengen aan de Josephine Falls, een crocodile farm en dan natuurlijk ook de Randy, om zijn verjaardag toch een beetje te vieren.

Ondertussen heeft Randy gedaan met werken en kunnen we 'herenigd' Melbourne gaan verkennen. Ons Betty hebben we spijtig genoeg in Cairns moeten achterlaten, de travellers auto barn heeft ons toch nog $700 voor haar gegeven...we zullen ze missen!

Work Completed
Mood:  smelly
Now Playing: Mellow Rock
Topic: 4) Reisverslag
De derde en laatste week op Craig's Pow Pow farm (zo worden papaya's hier genoemd) verliep zoals de vorige weken...vlotjes! Door de geringe grootte van de farm, werden we overal voor ingezet. Het planten van de kleine boompjes, groeiproducten strooien, chemicalien sproeien, plukken, pakken,... Met ons gevieren (Ben, Ben, Ian en ik) hebben we de verschillende taken gedaan. In bijlage dan eindelijk op populair verzoek enkele foto's van op de farm:



Het leek mij en "Stoney" Ben wel stoer om een foto te nemen terwijl ik een grote bananenboom neerhaalde. Wat we allebei niet wisten was dat zich in de beruchte boom een wespennest bevond. Toen ik na enkele slagen de boom wist om te halen, waren de vliegende bewoners van de boom uit op wraak en trakteerden mij met z'n allen op enkele rake steken. Dit zou naar 't schijnt wel een grappig zicht geweest zijn (achteraf gezien toch :o).

In de velden kom je wel meer uitzonderlijke dieren/insecten tegen. In de drie weken een Black Snake gezien (waar "Random" Ben bijna op heeft gestaan), enorm veel spinnen, kakkerlakken, cane toads (soort v. kikker), vlinders in alle kleuren van de regenboog, uitzonderlijke papegaaien, kookaburra's,... Omdat je zo gefocust bent op de papayabomen, heb je eigenlijk geen tijd om te kijken waar je stapt of om zelfs maar na te denken wat er zich allemaal rondom je kan bevinden.

Randy Papaya
Mood:  on fire
Topic: 4) Reisverslag
Ook de tweede werkweek mocht ik verderhelpen op de Papayafarm van Craig. En wat was dat een verademing na de zware en onpersoonlijke job bij de Chiquita bananen.

Tegen 5u wordt ik elke dag wakker door de verschillende wekkers van de andere werkende backpackers die zich in mijn dormroom bevinden. Na een koffie, sigaretje en ontbijt, komt Steve (de manager van het hostel die "zijn" backpackers plaatst over de verschillende farms) ons oppikken en dropt ons na een kwartiertje rijden op Craig's farm.

Op de plantage werken we met zijn zessen. Craig is de baas. Vermits hij over genoeg werkers beschikt, hoeft hij zelf niet veel te doen. Pap is een oude vriend van Craig, die op zijn dode gemak op de farm rondsjokt om allerlei klusjes op te knappen. Ian is een Welshman (in de vorige post noemde ik hem een Engelsman, wat hij mij redelijk kwalijk genomen heeft. Voor elke keer dat ik hem English noemde, zou hij mij Dutch noemen...hmmm) die al 10 maanden in Australie is en daarvan al enkele maanden op de farm werkt. Met een smile tot achter zijn oren vertelt hij over hoe "Quality" hij de papayafarm wel vindt en de omgeving spreekt inderdaad wel tot de verbeelding. Volgende week vertrekt Ian voor een zotte trip per mountainbike naar Sydney (2500 km verder)...zotte mannen, die Welshmen!
Ben zit momenteel al 7 maanden "vast" in Innisfail. Moest hij niet de hele dag stoned zijn, zou hij zich misschien kunnen motiveren om verder te trekken. Hij geniet echter zo hard van het farmersleven in Innisfail dat hij hier niet echt weg te krijgen is. Altijd wel grappig om hem als tractorchauffeur te hebben.
De andere Ben is een willekeurige English backpacker (zoals hij zichzelf wenst te noemen) die mijn vaste compagnon is geworden. Samen met hem nemen we 's morgens de quad om naar 1 van de papayavelden te scheuren. Daar staat ons een volledig veld te wachten met onvolgroeide papayabomen omgeven door hoog gras. 1 van ons stampt het hoge gras opzij, terwijl de andere het gras met chemicalien besproeit om het te doden. Soms helpen we mee met Ian en Ben bij het plukken en pakken van de papayas. Enorm zwaar door de constante temperaturen tussen de 30 en 40 graden...maar ja, als je weet dat je toch moet werken om zo'n snoepreisje te financieren, kan je het maar beter doen op een plaats waar het fun is...en dat is het daar zeker!

Foto's volgen vanaf volgende week, maar eerst nog een weekje afzien.

CU

Bananen, bananen en nog eens bananen
Mood:  sharp
Now Playing: The Smiths -
Topic: 4) Reisverslag
Vanuit Cairns belden we verschillende farmers uit de regio op om te vragen naar werk. Zelfs na een 15-tal verschillende contacten leverde dit niets op. Dan maar terug naar Innisfail. Thomas en Helena hadden ons in Brisbane verteld over een werkhostel waar de manager werk voor je regelde. Ingecheckt in Budget Backpackers...en man! Wat een ongezellig hostel.

De eerste ochtend daar werden we al abrupt wakker gemaakt om 5u00 door manager Steve, die Randy 5 minuten de tijd gaf zich klaar te maken voor het werk.

Randy:
Daar belandde ik bij farmer "Wild Bill", A real f#cking Ozzie in volle glorie. Tegen 120 per uur scheurde hij tot de werkplaats waar ik meekon met de bananenplukkers. Dit is ontzettend zwaar! Een volledige "bunch" bananen die tussen de 35 en de 85 kilo kunnen wegen, worden met een kapmes van de bomen gehakt en deze dienen op de schouders naar de tractor gebracht te worden. In het begin leerden ze me de knepen maar na een tijdje bleek dat het werk toch iets sneller ging als ik met de tractor reed in plaats van een ander. De eerste 3 dagen heb ik dubbele shiften gedraaid door in de voormiddag bij Wild Bill mee te helpen bij de bananen en tractor rijden en in de namiddag bananen in te pakken bij ABC (The Australian Banana Company).

Al bij al geen slechte job, maar in vergelijking met de farm van Craig, waar ik donderdag geplaatst werd, toch wel een verschil. Deze farm teelde papayas, maar vermits dit een kleinere familiefarm was, was de sfeer er ook veel gemoedelijker. Hier moest ik in de volle zon door het hoge gras op zoek gaan naar papayastokken en het omliggende gras omstampen. In de namiddag samen met Ian, een Engelsman die hier al 10 maanden werkt, papayas gaan plukken. Het werk is ontzettend zwaar, vooral door de brandende zon, maar de voldoening na een harde werkdag terugrijdend op de tractor is onbeschrijflijk!

Marjolijn:
Ook ik werd maandagnamiddag naar ABC gestuurd om bananen te sorteren: met je handen heel de tijd in koud water moeten alle slechte bananen eruit genomen worden. Niet echt al te prettig werk. Ik was dan ook heel blij dat Steve de volgende dag al een toffer jobke voor mij kon vastkrijgen. Ik mocht met de tractor rijden terwijl Joe en Mick bananen plukten. Het ging er allemaal vrij relaxed aan toe en ze waren zo content dat ik daar de rest van de week mocht blijven, wel om vijf uur 's morgens. Dinsdag en woensdag ochtend reed ik dus met de tractor, en dan van 15u tot 21u moest ik weer naar ABC. Dat jobke vond ik zo vervelend dat ik dat donderdag maar heb opgezegd. Misschien maar goed ook, want donderdag en vrijdag was het gedaan met het leuke tractor rijden...in plaats daarvan werden mijn weinige spiertjes getest tijdens het omhakken van bananenbomen (tussen de spinnenwebben, brr). Maar het is wel tof om in de buitenlucht te werken en Joe en Mick zijn echt enorm vriendelijk. Mijn laatste namiddagen hebben ze me dan ook de betse plekjes in de streek laten zien. Mooie stranden, kleine creeks met watervalletjes,...Innisfail heeft dan toch ook wat moois te bieden.

Een tip van Joe gaf ons beiden dan ook iets waar we al heel lang naar aan het zoeken waren. Twee maanden lang hebben we hier nog geen kangoeroe gezien, maar eindelijk was het zover! In Flying Fish Point liepen de wallabies gewoon in de voortuintjes van woonwijken. Voor de australiers zijn wallabies de kleinere versie van echte kangoeroes, die hier blijkbaar wel zo groot als een mens kunnen zijn. Hetgeen wij in Belgie gemakkelijkerwijze kangoeroes noemen, zijn dus in feite "slechts" wallabies...maar wij waren al blij om deze te zien! Wij zijn dan ook in echte sluipschuttersstijl foto's gaan nemen:

Vanaf volgende week zullen onze wegen ook voor de eerste keer eventjes scheiden. Wegens een groot financieel verschil tussen ons beiden zal Randy zich nog enkele weken tussen het fruit smijten. Marjolijn gaat nog 1 daggetje werken om afscheid te nemen van Mick en Joe. Vanuit Cairns is het dan tijd om de omgeving te verkennen, de laatste toertjes met ons Betty te doen (die we vanuit Cairns proberen te verkopen) en te genieten van een welverdiende rust.